Vluchtnummer

In de desoriëntatie maar ook ontspanning van mijn lege warme dagen bij Grant en Angus in de veilige achtertuin merk ik ook weer wat mijn standaardinstellingen zijn: om georganiseerd te zijn, moet ik moeite doen, opletten, mijn kop erbij houden. Gelukkig heb ik dat goed geleerd als kind (dankjewel mama), maar van nature doe ik het niet.

Grant en Angus waren al op vakantie vertrokken toen ik gistermorgen mijn vlucht naar Durban moest halen: tripje van een uurtje, domestic flight, no big deal. Ik had de hele ochtend met Igz koffie gedronken en bijgekletst, toen rustig mijn koffer gepakt, toen nog even mijn vluchtnummer gecheckt.

Ik had de aankomsttijd in Durban als vertrektijd uit Johannesburg in mijn hoofd. Dat betekende dat mijn vliegtuig 70 minuten eerder vertrok dan ik had gedacht. Daar kwam ik 60 minuten voor vertrek achter. De rit van Melville naar het vliegveld is zeker 30 minuten - als je mazzel hebt met het verkeer. Johannesburg is geen Jakarta, maar het ontloopt elkaar niet veel...

In de moed der wanhoop Welcome gebeld. Welcome had me in die week al eerder rondgereden; we kunnen het goed met elkaar vinden en hij zou me sowieso in een half uur komen halen.

I'm 10 minutes away, zei Welcome en hij kwam inderdaad onmiddellijk. Jump in the car, zei hij. Ik gaf Igz een knuffel en stapte in. We'll get there, lachte Welcome. Goddank waren de straten leeg - iedereen zit thuis in het dorp bij familie op Tweede Kerstdag.

Hij reed heel erg snel, heel erg gefocust, en heel erg veilig. We waren er in 24 minuten - toen was de check-in net 5 minuten dicht. Het vliegtuig zou exact over 30 minuten vertrekken. Ik gaf Welcome een fikse fooi en rende de vertrekhal in.

Ik probeerde mijn vlucht op het bord te vinden, maar hij was er al vanaf gehaald. Een oudere meneer, duidelijk een assistent bij het online inchecken vroeg of hij me kon helpen. Ik legde hem de situatie uit. Hij scande mijn paspoort en zag dat de vlucht niet meer beschikbaar was. Hij gaf me een flinke uitbrander, duidelijk met de bedoeling om te vertellen dat hij me een enorme dienst ging bewijzen.

"Je moet echt eerder komen als je vlucht om 13.30 uur gaat" zei hij streng. "Ik zal kijken wat ik voor je doen kan. Kom mee." Hij rende op een holletje naar een check-inbalie. Aangezien hij mijn paspoort in zijn hand had, rende ik er maar braaf achteraan. Hij wrong zich voor alle rijen, legde in Zoeloe aan de baliemedewerkers mijn situatie uit, en, verdomd, hij kwam onmiddellijk terug met een boarding pass voor de juiste vlucht op mijn naam. Je koffer moet als handbagage mee, zei hij - die kunnen we niet meer inchecken.

Daarna rende hij met me naar de security. "Hier eindigt het traject waarop ik je kan helpen, vanaf hier moet je het zelf doen", zei hij gewichtig. "Maar sisi, I just saved your life, the least you can do for me is make my Christmas a happy one." Dus ik trok mijn portemonnee maar weer. Hij had gelijk: dankzij hem stond ik keurig 15 minuten voor vertrek bij de gate te boarden - ik was niet eens de laatste.