Kakkerlak

Zojuist (eigenlijk gisteravond, maar ik heb maar een paar uur per dag internet) heb ik een gi-gan-ti-sche kakkerlak gevangen. Yo! Wat een held ben ik. Zomer hier. Warm – alles groeit en bloeit, ook het ongedierte. Hij was zo lang als de palm van mijn hand en ritselde in het mandje met de reserve-wc-rollen in mijn badkamer, net toen ik even rustig was gaan zitten en niet meer zomaar van de plee kon opstaan en weglopen. 

Ik hoorde het ritselen eerder dan ik hem zag en wist toen al hoe laat het was. Dat geritsel is luid en onmiskenbaar, van de grote schilferige torrenvleugels die hij heeft. “Frfgrlstfrgtjfrgst”. Hij kroop tevoorschijn, vlak voor mijn voeten in het mandje, op een plek waar je hem niet zo makkelijk vangt. Enorme lange voelsprieten. Kraaloogjes. Een reptielerige onderkant. Brrr. Snel afvegen, het beest intussen in de gaten houden.  

Bang zijn is een keuze als je weet dat er geen gevaar dreigt. Kakkerlakken doen niets. Ze bijten niet, steken niet, en als je ze niet aanraakt brengen ze ook geen ziektes over. Je vangt ze met een glas, schuift er een papiertje onder en flop, weg ermee. Maar je moet wel verrekte je best doen om niet bangig te doen. Want deze was groot en ritselig en schilferig en zo verschrikkelijk snel. Waahhh. 

De eerste keer dat ik hem bijna had, tilde ik van schrik het glas weer op om dat hij zo snel en ritselig bewoog. Toen verschool hij zich onder het mandje, zodat ik daar eindeloos mee moest schuiven (en hij maar meeschuiven en -ritselen). 

Ik móet hem vangen, wist ik. Als ik het niet doe en iemand ga halen, dan verschuilt hij zich ergens waar ik hem niet meer terugvind en komt ie weer ritselen als ik in mijn bed lig. No way! 

Uiteindelijk liet hij zich verleiden om eronder vandaan te komen en “fffrrrfrtttsssssfrrrt” heen en weer te schieten. Ik kon hem in een hoek drijven, achter de plee, zijn vluchtwegen afsnijden met het “Don’t disturb” bordje en toen een glas over hem heen zetten. Yo! Hebbes. Man, wat een joekel.

Ik heb hem achter in de tuin maar losgelaten. Doodmeppen is niet handig en als ik hem verdrink in de plee, dan komt ie natuurlijk bovendrijven op het moment dat ik daar weer even rustig wil gaan zitten. 

Maar nu hoor ik het wel overal ritselen en kriebelen aan mijn tenen.