Maispap

Omdat Skho's zus Nannie pas om 2 uur klaar is met werken, heb ik de ochtend nog in Mackaya Bella. Al uitgecheckt, kamperen op het terras, en tijd om met Brenda, Phumzile en Joseph bij te kletsen. Het guesthouse is van eigenaar gewisseld, maar de staf is gebleven. En er is heel wat roddel uit te wisselen. Dat zet ik lekker op het internet, maar in het Nederlands.

Louise en Jon, de vorige eigenaren, zijn destijds mijn vrienden geworden en dat zijn ze nog steeds. Ze hadden genoeg van het 24 uur per dag beschikbaar moeten zijn, de dronken gasten rond deze tijd van het jaar, het 365 dagen per jaar ontbijt serveren. Ze hebben het guesthouse verkocht en zijn een paar straten verderop gaan wonen in een kleiner huis - het is een opluchting voor ze.

De nieuwe eigenaren zijn OK, maar volstrekt anders: geen Britsige academici, maar rangers van Australische komaf, ze managen het B&B met strakke hand, en volgens Louise te strak. Maar ik heb mijn handen ervan af getrokken, zegt ze. De service is nog steeds uitstekend, de atmosfeer nog steeds relaxed, de gasten nog steeds interessant, wel wat veel slechte grappen en slap geouwehoer de hele tijd van de baas als jeugdherbergvader-type. De honden zijn er niet meer, en in plaats daarvan zijn er twee eigenwijze katten. Dat vind ik dan weer een hele verbetering.

De uren tussen 10 en 12 zijn altijd leuk in Mackaya Bella. Het ontbijt is voorbij, de gasten zijn op stap, de nieuwe gasten nog niet gearriveerd. De eigenaren doen boodschappen. De kamers moeten gedaan, maar er is ook tijd om in de keuken te gaan zitten met een bord pothi (maispap) en te kleppen. En ik heb het altijd heerlijk gevonden om erbij te komen zitten.

Er was veel te vertellen dit keer: Dennis, de tuinman, is vertrokken omdat hij de flauwe jeugdherbergvadergrappen niet trok. Selby, wist ik te vertellen, is niet meer onder ons. Grote schrik - niemand wist dat nog. Louise en Jon worden ontzettend gemist door iedereen van de staf: iedereen moet nu harder werken, er wordt geen rekening gehouden met transportproblemen die iedere Zuid-Afrikaan met een laaggemiddeld inkomen (en dat zijn er heel wat) altijd heeft. En de vreugde was enorm toen ik vertelde dat de zoon van Louise en Jon een kind verwacht. Joseph juichte het uit, begon te dansen, zwaaide met zijn pet. Bijgepraat over het mannenfront (niet veel nieuws van alle kanten) en natuurlijk foto's laten zien van mijn eigen superleuke nichtje. Iedereen smolt.

Toen kwam het zoontje van de nieuwe eigenaren binnen. Jongetje van een jaar of 11, beetje brandallerig zoals jongetjes van die leeftijd dat kunnen zijn, de kat achterna zitten en Brenda lopen klieren. Ik herinner me dat ik dat zelf ook gedaan heb, als kind in Indonesië. Ik had een tolweg gemaakt van de loopgang van de keuken naar de weg. Ik was op de muur langs de loopgang geklommen en als onze kokkin en wasvrouw naar huis gingen in de namiddag - als mijn ouders siësta hielden en niet doorhadden wat ik uitspookte - dan moesten zij tol aan mij betalen. Ik schaam me er nog voor. Groot wit rijk kind dat geld eist van het personeel. Ze moesten altijd lachen en gaven me wat muntjes.

Hier gebeurde net zoiets. "Wat ben je aan het maken?", vraagt het jongetje. "Maispap", zegt Brenda. Hij leunt relaxed op haar schouder. Ze kennen elkaar goed, ze zitten samen te geinen. "Ik kan je daarvoor aangeven, weet je dat?" treitert het jongetje. Iedereen lacht.

Brenda schept een bord maispap voor hem op. Hij begint lekker te smikkelen. "Ik vertrouw magere koks niet" kakelt hij verder. "Kijk naar Phumzile. Kijk naar Slee. Zij zien er lekker vol uit, maar jij" hij wijst naar Brenda met zijn lepel. "Jij proeft het voedsel niet dat je kookt, jij kan me wel bedorven worst voorzetten."

Zowel seksistisch als racistisch. Bravo.

Iedereen giert het uit van het lachen. "Nu heb je je eten met je grote mond" grinnikt Brenda onaangedaan, "maar morgenochtend sta je hier weer te smeken: 'Brenda pleaeaease, please can I have some pothi?'" Nog meer gelach. Het lijkt broederlijk, maar ik vind het erg akelig. Is dat mijn eigen schuldcomplex? Het is in elk geval de voortzetting van apartheidsinteractie in een notendop.

Ik ben blij dat ie weer opgesodemieterd is en wij weer verder kunnen roddelen.