In en om het huis

Vanochtend werd ik wakker met een prachtige grote vlinder aan de binnenkant van mijn raam, die zich nog maar net ontpopt leek te hebben.

De lente manifesteert zich hier in van alles. Vorige maand (winter) vond ik het concept ‘lente’ maar raar. Hoe kun je nou een lente hebben na een winter waarin je buiten kunt zwemmen en waarin de meeste bomen gewoon groen zijn?

Maar het is echt lente. Afgezien van de kuikentjes (die er nog steeds alle 7 zijn en langzaam groter worden), is er nu dus ook de vlinder, en na een hele dag regen afgelopen zaterdag waarin ik me in een Hollandse herfst waande, ontploffen de bomen die geen blaadjes hadden nu in het heerlijke zachte frisse lentegroen dat we ook in Europa kennen. Twee lentes in een jaar. Wat een luxe.

En we hebben hier ook ‘maart roert zijn staart’, maar dan in september. Zaterdag regende het dus de hele dag pijpestelen en via de tv kwamen beelden binnen van negers die sneeuwpoppen aan het bouwen waren, slechts 70 kilometer hier vandaan. Hahahahaha. Maar voor de minder bedeelden is het natuurlijk minder leuk.

Nadat ik de vlinder gefotografeerd had, ging ik zoals gewoonlijk om half acht naar de ontbijtzaal. Wat zal ik mijn ontbijtgesprekken missen als ik weer in Nederland ben. Er is altijd wel een leuk iemand om mee te babbelen. Lucy, bijvoorbeeld, of een Britse antropoloog die 2 jaar lang in een Indiaas dorpje heeft gewoond, of een fysicus uit Cambridge die grappen over Schotten maakt.

Het is heerlijk om niet in je eentje te hoeven ontbijten en toch ook niet eerst een kerel uit je bed te hoeven douwen. Hoewel. Dat laatste zou ook geen overbodige luxe zijn. Zucht. Lente.

Maar vandaag trof ik geen tafelgenoten, alleen Louise en Lucy. Met een kop koffie in de hand en met hun handen in het haar bespraken ze de andere aardverschuiving die Zuid-Afrika de afgelopen dagen getroffen heeft: de aftocht van Thabo Mbeki en de aantocht van Jacob Zuma, alias JayZee.

Louise en Lucy praatten niet alleen over zijn duistere dealtjes waarvoor hij alsmaar niet veroordeeld wordt omdat de regering de boel verknoert, maar vooral over zijn volstrekt respectloze behandeling van vrouwen. ‘He’s got his sixth wife now. Isn’t it a disgrace? Sjoe! Sjoe! Oh. Barbara! I don’t like that man! Oh. Oh. Oh.’

Lucy HAAT Jacob Zuma. Elke teen die hij beweegt, elke zucht die hij slaakt. Ze HAAT het hartgrondig en gepassioneerd. Ze noemt het geen haat, want in haar kerk bestaat geen haat, maar het is wel haat. Zuma belichaamt voor Lucy alles wat er mis is met de Zoeloemaatschappij en met name met de mannen.

Heel vaak vraag ik me af waarom niet meer Zoeloevrouwen haar meningen delen, want net als de meeste Zoeloevrouwen heeft Lucy – en haar dochter (die haar kinderen in haar eentje grootgebracht heeft) en haar kleinkind (dat nu op haar 14^de zwanger is geraakt van iemand die al weer uit het zicht verdwenen is) – geleden onder de Zoeloenormen die vrouwen in sommige opzichten (niet in alle) tot verhandelbaar vee degraderen. Maar Lucy is een uitzondering. De meeste mensen (en met name vrouwen) lopen als ‘puppy dogs’, zoals Lucy ze noemt, achter JayZee aan.

Na het ontbijt (vandaag maar eens geen ei – met dank aan JayZee – want mijn cholestrollevels zullen zo langzamerhand wel de pan uitrijzen), liep ik mijn wandeling door het groen naar boven, naar de universiteit.

Ik begroette de valse honden bij de ingang van de universiteitssportvelden, die langzaam een beetje aan me beginnen te wennen. En ik aan hen, want ik ben als de dood voor honden. (Veel honden zijn trouwens racistisch; ze blaffen langer naar zwarten dan naar witten.) Ik begroette de 7 kuikentjes in het zwembad. Ik liep onder het frisse lentegroen door naar de wachtpost (met nog meer honden) en begroette de portiers die ook aan me beginnen te wennen en door het electrische poortje naar wat ik het ‘mini-oerwoud’ noem:

Boven aangekomen begroette ik de Indiër bij wie ik altijd wors koop en in mijn kamer verzon ik een paar hele nare tentamenvragen voor mijn studenten. Die vragen moeten kennelijk nu al bekend zijn. En daar worden ze dus naarder van. Daarna een ochtend in de bibliotheek doorgebracht. Deze keer niet met Franz Schubert, maar met Johnny Clegg and Dave Coplan, de pioniers op het gebied van maskanda-onderzoek.

Zij hebben nog de rassenwetten overtreden door in apartheidstijd helemaal in die Zoeloegemeenschap op te gaan. Johnny Clegg schrijft prachtig over de dilemma’s die hij tegenkwam, waaronder het monogamie/polygamiegebeuren waar zijn twee huwelijken op stuk liepen. Komende week ga ik beide heren, nu wat bezadigder, proberen te interviewen.

Nishlyn belde mij zondag met de vraag of ik met hem meeging naar Joburg. Hij wilde wat mensen opzoeken en het is goedkoper om de kosten te delen. Een prachtige gelegenheid voor mij om Clegg en Coplan te pakken te krijgen, want die wonen daar. Bij navraag wilde Mageshen ook wel mee, dus morgenochtend om 5 uur vertrekken we. De reis duurt een uurtje of 6 en gaat pal langs de Drakensberg. Met de Bollywoodhitzender op wordt het vast ontzettend gezellig onderweg.

Vrijdag weer online met een script voor een Bollywood road movie…