Meedoen

Eerst even een leuk linkje. Om het egotripperijgehalte van dit blog nog even wat op te schroeven: http://www.ukzn.ac.za/UKZNonline/V2/17/issue17.htm. Wel een beetje naar onder doorscrollen. Komt rechtstreeks uit jouw achtertuin, Stéphanie. Misschien toch maar niet verkopen?

De foto's hieronder vormen andere koek. Hun bijdrage aan een mogelijk doel van zelfpromotie is twijfelachtig:

Wat is Barbara hier aan het doen? Dat weet ze zelf ook niet zo goed. Ze is aan het repeteren met de maskandagroep Abagquzeli. De lead singer van Abagquzeli staat erop dat ik 1 song met hun samen ga uitvoeren op het concert dat ze volgende week zaterdag geven in het BAT Centre (het Theater Kikker van Durban). Ik moet nog een manier vinden om me daar onderuit te lullen.

Bij muziek onderzoeken is het heel simpel: Je moet het zelf doen, anders heeft het weinig zin. Noten lezen, akkoorden horen, een idee hebben van een sonatevorm; je moet er zelf gewoon af en toe eens doorheen: met je oren, met je handen, met je adem en uiteindelijk misschien eens met je hoofd.

Dus om maskanda een beetje te begrijpen neem ik gitaarles van maskandi Shiyani Ngcobo. Dat is erg nuttig. Hij leert me in zijn groepsles kleine riffjes (2 snaren en 2 posities max, want anders raak ik de draad kwijt) en die riffjes breiden we langzaam uit met een derde snaar of een derde positie. Het is de basis van zo'n song. Ik speel de riff, heb hem na driekwart van de song ongeveer in mijn vingers, terwijl de andere leerlingen andere stemmen spelen, die ook uit die riff voortkomen maar meer omspeeld zijn, zowel melodisch als ritmisch. Niemand verveelt zich. Iedereen leert wat. En ik kan wat analytische gedachten gaan loslaten over hoe zo'n song in elkaar steekt.

Maar gitaar spelen is slechts één aspect van maskanda. Veel belangrijker is de dans. De dans is 'deep Zulu'. Daar gaat het om. Dus toen de lead singer van Abagquzeli mij uitnodigde om een hele dag bij hun repetitie te zijn hapte ik gretig toe. Maar ik moest wel meedoen natuurlijk. Anders is het niet leuk.

Zo gaat dat in Afrika. Denk maar niet dat je als publiek bij een concert lekker achterover kunt gaan zitten om onderhouden te worden. Refreinen zingen, meeklappen, laten weten dat je het nog leuk vindt. Dat is bij de meeste muziek (ook westerse popmuzieken) zo natuurlijk. Maar met mijn 'verinnerlijkte' muziekgenieting, waarbij ik gewend ben mensen een vernietigende blik toe te werpen als ze tijdens een concert op hun hoofd wagen te krabben, moest ik er even aan wennen.

Dus het was meedoen vandaag. Geen gezeur. En - afgezien van de lichaamsbeweging - was het nog leuk en leerzaam ook. De heterofonie van die muziek heb ik nu goed kunnen observeren (want meegedanst in verschillende patronen) en ik heb ook meegekregen hoe liedjes worden aangeleerd en overgedragen aan anderen (want zelf geleerd.)

Maar het blijft geen gezicht...