Lucy gaat vandaag, na jaren trouwe dienst, met pensioen. Het is haar laatste dag in Mackaya Bella Guest House. Ik vlieg vanavond terug. Voor mij is het ook een beetje mijn laatste dag in Mackaya Bella, al heb ik natuurlijk niet zo lang trouwe dienst gedraaid. En ik kom vast nog wel eens terug.
Louise zorgde vanochtend voor een uitgebreid ontbijt voor iedereen die afscheid wilde nemen van Lucy. Wat gasten van vroeger kwamen langs om Lucy bloemen te brengen en een kaart voor haar te schrijven. Louises zoon Sidney, die ook muziek studeert, kwam meeëten. Denis, de tuinman, was er. En ook Mageshen kwam erbij zitten, voordat hij tentamens moest afnemen om half 9. Het was stralend weer en we zaten op de veranda uit te kijken op de oude bomen in het parkje. Dat was heerlijk.
Ik geloof dat ik over het algemeen wel goed ben in het zien van het grotere plaatje: je vliegt tegenwoordig zo de wereld over, LA is – in ieder geval in relatieve afstand – dichterbij dan Durban en er is skype. Inclusief webcam. Mageshen en ik overleven het wel. En ik ben heus niet voor het laatst in Zuid-Afrika.
Maar de specifieke handelingen van het afscheid nemen gaan me minder goed af. Ik heb de hele nacht als een gewond dier liggen rillen in Mageshens bed, en geen oog dichtgedaan. Hij kon me niet helpen, hoe stevig hij me ook vasthield. Morgenochtend in Nederland is alles weer OK. Dan ga ik met frisse moed de komende maanden tegemoet. Nu is het even afzien.
Lucy heb ik blijgemaakt met de spaghetti en olijfolie en kruiden van mijn kokkerellen hier. Mijn koffer is uiterst effectief volgepakt. Ook dat is een lifeskill die ik verworven heb. Met dank aan een PhD in Engeland. Haha. Ik denk dat ik alles eringestouwd krijg: inclusief alle nieuwe boeken en cds. Ik ga me blauw betalen aan bagageovergewicht bij het inchecken, maar dat kan me niets schelen.
1 opmerking:
...en toen werd het stil... gaat ie?
Een reactie posten