The Rainbow is een shebeen – een dranklokaal – midden in een illegaal busstation in Pinetown, een nogal desolate industriële wijk in het noordwesten van Durban. Het staat vol met formica tafeltjes, de halve-literflessen bier gaan scheutig over de toonbank en het is er ontzettend gezellig.
Na een uurtje is iedereen dronken, maar er is voldoende sociale controle en vrouwvolk om het prettig te houden en dus gaat iedereen maar dansen.
Afgelopen zondag stond Shabalala Rhythm op het podium, de twee zonen van de vermaarde Joseph Shabalala die met zijn Ladysmith Black Mambazo en Paul Simon de Zoeloemuziek al in de jaren 80 op een internationaal podium zette.
De zonen liften mee op de naam van papa en hebben een enthousiaste lokale achterban. Alle huisvrouwen die er waren konden niet alleen alle liedjes tot in het kleinste detail meezingen, maar wisten ook alle danspassen en handgebaren erbij. Lokale hitmuziek.
Twee van de danseressen hadden een maand geleden het podium met mij gedeeld in het BAT Centre, dus dat was ouwe-jongens-krentenbrood en de Shabalala boys beloofden me een interview. De rest van de dag heb ik met een biertje in de hand het publiek ondervraagd, totdat er een paar heerschappen om m’n nek gingen hangen en hun bierlucht in mijn gezicht bliezen.
De heren willen je telefoonnummer; dat weiger je; en vervolgens houdt het gezeur niet op. Waarom mag ik je telefoonnummer niet? Ahhh. Toe nou! Geef me één reden waarom niet. Dan is er één methode die altijd werkt: 'Mijn boyfriend wil dat absoluut niet hebben', zeg ik. 'En mijn boyfriend komt uit Chatsworth.' Dat doet het. Niemand wil ruzie met een gast uit Chatsworth. Afgelopen met de toenaderingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten