Koudwatervrees 2

Afgelopen week is het nieuwe semester aan de universiteit begonnen. De campus was tot nu toe wat desolaat, maar plotseling is ie vol met giechelende, kwakende en aan elkaar frummelende studenten. Anders dan in Nederland, mogen veel studenten dat thuis niet (en ze wonen allemaal nog thuis), dus doen ze “het” op de universiteit. Leven in de brouwerij! Ik kom collega’s tegen bij het secretariaat (“You are back!”). Vanaf volgende week zit ik als toehoorder bij hun colleges, eind augustus ga ik zelf lesgeven.

Ook de musici met wie ik vorig jaar werkte, zijn ontzettend blij me weer te zien, en niet (alleen) omdat ze hoop koesteren dat ik ze iets materieels te bieden heb. Ik heb een aantal afspraken staan, deze week, ook met mensen die ik nog niet eerder gesproken heb en die me weer naar anderen kunnen leiden.

Toch heb ik net als vorig jaar koudwatervrees: ik stel telefoontjes uit, fiedel aan mijn interviewvragen terwijl ik ze gewoon eens moet gaan stellen en ze daarna aanpassen, ik bedenk onderwerpen voor mogelijke publicaties, maar kom niet verder dan het ontwerpstadium.

Intussen hoor ik van anderen dat ze bij een concert van Busi Mhlongo zijn geweest, een informant die erg belangrijk is voor mijn onderzoek, maar die ik maar niet te pakken krijg. Ze trad op in het BAT Centre (het Theater Kikker van Durban), maar ik had niet goed gekeken dus liet het aan me voorbijgaan. Grrrrmbl.

En ik ben hier nu al een maand. Een kwart van mijn verblijf zit er al weer op. En bloggen doe ik ook al nauwelijks. Vorig jaar had ik lege avonden waarin ik stukjes schreef. Nu hang ik met mijn vriendje voor de buis.

Het is wennen om na twaalf jaar vrijgezellenbestaan samen te wonen. Ondanks alle culturele verschillen – die ook waaanzinnig interessant zijn om over te bloggen, maar dat doe ik niet, want het gaat zo ongeveer over mijn familie, en het voelt niet goed om je naasten als etnografische objecten te beschouwen – kunnen we ontzettend goed met elkaar opschieten.

Viavia hebben we een geweldige werkster gevonden (de exploitatie van Rent-A-Maid was ons allebei te gortig). Een gezellige, stevige moeke die weet hoe alles moet. De rotzooi die we achter onze kont laten liggen, de afwas en de ongestreken overhemden zullen onze relatie niet verzieken.

Mageshens familie schijnt dol op me te zijn. Zijn zussen willen me mee uit nemen voor een gezellig meidenavondje. En Mageshen krijgt preken van zijn moeder dat hij lief voor me moet zijn, want ik zou wel eens die soulmate kunnen zijn naar wie hij zo lang op zoek was. ‘Ze vinden jou liever dan mij’ gromt hij af en toe jaloers.

Maar het in-een-relatie-zitten doet iets biologisch met me. In mijn eentje (de afgelopen twaalf jaar dus) ben ik pro-actief op het gejaagde af, initiërend in gesprekken, ondernemend, explorerend op het expansieve af. Dat is de Barbara die ik ken en dat is zoals ik mezelf graag zie. Maar met een volkomen toegewijde, stoere, waakzame grizzlybeer naast me word ik langzaamaan een apatisch prinsesje.

Toen ik hier kwam, vond ik Mageshens aanbod om me tussen twee colleges door op te halen en ergens heen te brengen absurd, maar naarmate de maand vordert, neem ik het aanbod steeds vaker aan. Ik val steevast om 10 uur in slaap, want ik voel me zo veilig en relaxed dat al mijn alertheid/wakkerheid simpelweg uitgezet is. Ik moet mezelf dwingen om initiatief te nemen, mijn afspraken te maken en mijn eigen dingen te doen.

Het is absoluut niet zo dat Mageshen mij het initiatief ontneemt of over me heen walst; integendeel. Het is meer zo dat er iets in mijn systeem gebeurt. Gemakzuchtigheid leidt bij mij automatisch tot sloomheid. Er zit niets tussenin. Als ik volledig verzorgd word, word ik passief en zelfs een beetje onzeker. Ik geef verantwoordelijkheid uit handen en daardoor raak ik gedesoriënteerd, doelloos. Dat heb ik ook als ik in luxehotels gepamperd word, zoals in Marokko. Het ergert me zodanig dat ik het moet compenseren met gevaarlijke fietstochtjes naar zelfkantige uithoeken van de stad en ik heb nu juist aan Mageshen beloofd dat niet te doen.

Dus dat doe ik dan ook niet. Wees gerust. Vandaag de hele dag mijn eigen dingen gedaan: gerepeteerd met maskandagroep Abagqugquzeli, twee nieuwe liedjes geleerd, rondgereden in de stad met Selby, de maskandaminnende chauffeur van vorig jaar. Even weer wat eigengeproduceerde actie. Lekkerrrrr.