Naast en om het Stable Theatre waar ik vorig jaar al wekelijks repeteerde met Abagqugquzeli, ligt Warwick Triangle of Warwick Junction. Zoals de naam al aangeeft, is het een knooppunt midden in de stad met een keur aan fly-overs, waarvan er verschillende niet afgebouwd zijn. Ze houden midden in de lucht op.
Op, onder en tussen de bereden en onbereden fly-overs nestelt zich Durbans informele sector, als algen aan een vochtige bezemsteel. Ik heb al vele aspecten van Durban gezien: de haven, concertzalen & bioscopen, shopping malls met krijsende geel-groen-paarse flikkerlichten, de shembe church, de Indiase township, vooroorlogse garages waar Mageshen voor de laagste prijs een nieuwe versnellingsbak kan scoren (Indiërs…), maar om de een of andere reden is Warwick Triangle altijd langs me heen gegaan, ookal ben ik wekelijks over een van de fly-overs gereden om met Abagqugquzeli te werken.
[Het blijft me verbazen hoe je in Zuid-Afrika in je eigen luchtzak langs elkaar heen kunt leven. Zo vernam ik uit de NRC, die me als abonnee dagelijks per email toegestuurd wordt, dat er onlusten zijn in Zuid-Afrika. Tot een aantal dagen geleden waren die nergens in de Zuid-Afrikaanse kranten en het televisienieuws te vinden. Ik wist er simpelweg niet van tot ik ongeruste mailtjes uit Nederland kreeg.]
Warwick Triangle is één grote Afrikaanse markt, waar vanalles te koop is: van voedsel en huisraad tot toverdrankjes en vrouwen.
Het is ook de grootste standplaats voor allerlei soorten legaal en illegaal openbaar vervoer: bussen, minibusjes, en pick-ups (die hier bakkies genoemd worden). De minibusbedrijfjes zijn in handen van locale maffiabazen, die het begrip ‘taxi-oorlog’ nogal letterlijk nemen. Niet zelden krijgt een chauffeur van de concurrent tijdens zijn rit een kogel door zijn kop gejaagd, en ook zonder kogel is een minibusje een ongeleid projectiel op de weg.
Begrijpelijkerwijs was Mageshen niet zo happig om me naar Warwick Triangle mee te tronen, maar voor muziek doet ie alles. Hij heeft een nieuw album gemaakt, dat hij Warwick Triangle gedoopt heeft. Als klein jongetje stond hij uren onder een van de fly-overs naar de straatmuzikanten te luisteren (maskandagitaristen!), terwijl zijn moeder boodschappen aan het doen was. Volgens haar was hij er niet weg te slaan. De musici zijn verdwenen – de muziek komt nu uit ghettoblasters en is van maskanda verschoven naar kwaito (Zuid-Afrikaanse hiphop) – maar de fly-over en de markt zijn nog weinig veranderd.
Mageshens album moet een mooie cover hebben en hij heeft een maatje dat covers maakt als hij het materiaal aanlevert. Dus wij vanochtend op pad met mijn superdepuper Nikon D80 om de bonte rommeligheid van Warwick Triangle vast te leggen.
Leven in de brouwerij, dacht mijn hele lichaam. Joepie. Spannende dingen doen. Eindelijk weer wat testosteronassertiviteit in mijn systeem. Camera in de aanslag, maar onzichtbaar. Bij een mooi plaatje meteen afdrukken en snel doorrijden. Joeoehoeoe, wakker worden. Mageshen had er andere ideeën over: een witte vrouw in je auto (er was werkelijk geen witte te zien) en een joekel van een camera in je hand is vragen om problemen. Maar na een aantal rondjes in de driehoek bleek dat wel mee te vallen.
Selby vindt Warwick Triangle helemaal niet gevaarlijk, bezwoer ik Mageshen. Hij zegt dat hij hier de hele tijd toeristen rondleidt. En hij is half zo groot als jij. Jamaar Selby is zwart, wierp Mageshen tegen.
Ik volgde de logica niet; voor mij is Mageshen even donker als Selby. En hij kent Warwick Triangle op zijn duimpje. Maar in het zogenaamde "post-apartheid" Zuid-Afrika valt hij als Indiër kennelijk net zo goed uit de toon op een zwarte markt als ik als witte, terwijl hij er in een tijd van officiële rassensegregatie met zijn duim in zijn mond de zwarte straatmuziek stond op te zuigen.
Niet voor niets maken vele Zuid-Afrikanen zich zorgen over het nieuwe Zuid-Afrika, en de zorgenmakers zijn ook weer door een officieuze rassenscheiding gedefinieerd. Gelukkig hebben de 'zwart'kijkers niet overal gelijk. Mageshen bracht me naar een plek op de markt waar het wel veilig is, en waar we waarempel wat witte toeristen tegen het lijf liepen. Daar schoten we wat foto’s en doken toen een cd-winkel in. De eigenaar ontplofte van enthousiasme toen we naar maskandamuziek vroegen en we besloten nog eens terug te komen om het geheel wat rustiger te bekijken. Eerst Zoeloeles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten