Drakensberg

Foto’s van een weekendje Drakensberg met Mageshen. Want het lijkt allemaal wel feest hier, maar het was mijn eerste vakantie sinds Marokko in mei.

Huisje gehuurd, met de auto de bergen in, lekker toeren met z’n tweetjes. Net Frankrijk, denk je eerst. Koetjes in de wei, bergjes op de achtergrond.

Huisje met een gelambriseerd plafond, jaren 70 meubelen en een haardvuur. Ook net Frankrijk.

Maar aan het ontbijt, de volgende dag, zagen we de pieken die boven ons uitrezen en die alleen met dagtochten bedwongen kunnen worden.

Onder de rookwolk (er wordt landbouwgrond in de fik gezet om die vruchtbaar te maken) zie je Rhino’s Horn (3051 m) en daarachter ligt het bergstaatje Lesotho.

Ons uitzicht werd voor de somma van 30 rand entreegeld ‘gefaciliteerd’ door het Drakensberg Gardens Hotel, een luxe maar kille patjepejerstent vol golfkarretjes en te luid pratende Afrikaners die om 10 uur ’s ochtends al aan het bier en de whiskey zitten.

Mageshen was lange tijd de enige gast op het terras met een kleurtje (afgezien van het personeel natuurlijk) en ondanks het feit dat we vriendelijk gegroet werden zagen we de mensen ook staren. Kennelijk zijn multiraciale stelletjes nog immer een bezienswaardigheid. Het gaf me een prettig gevoel van recalcitrantie tegen mijn bijna-taalgenoten: we gedragen ons, maar kijken jullie maar eens goed.

De dagtochten naar de pieken voor onze neus hebben we aan ons voorbij laten gaan, maar een korte wandelingen zagen we wel zitten. Dat werd alsnog 2 uur lopen.

Eerst steil heuvel op, toen het dal met het beekje in, en daarna met de voeten in het koude bergwater. Heeerlijk.

Mijn dagelijkse wandeling naar mijn werk – twintig minuten steil de heuvel op en aan het eind van de dag langzaam stapje voor stapje weer naar beneden – doet wonderen voor mijn heupen. Voordat ik naar Zuid-Afrika ging, maakte ik me zorgen. Beide heupen waren de afgelopen maanden meer pijn gaan doen en ik was door de huisarts op een onderhoudsdosis paracetamol gezet. Al in mijn tweede week in Durban ben ik daar maar mee gestopt want ik had geen pijn meer. Doet de oefening het wonder? Het warme klimaat? De adrenaline van de reis? Ik dans wekelijks Zoeloedansen, ik zwem, ik loop 2 uur in de bergen (toen was het ook wel even helemaal op), en voel me mobieler dan ooit.