Ik wilde beginnen met het opruimen van mijn office (overal papier), ik wilde nog voor het laatst naar het lunchconcert, ik wilde nog proberen om een informant te spreken te krijgen, ik wilde een rapport van mijn bezoek schrijven voor de hoogleraar met wie ik vanmiddag een gesprek heb, en ik moest nog opdrachten van studenten nakijken. En ik wilde smiddags gaan zwemmen. En ik wilde eerst thuis mijn Chatsworthverhaal schrijven. Om zo te bewaren wat ik allemaal nog meemaak. (Wat ben ik toch geworteld in een schriftelijke cultuur.) De ochtend achter de computer, dus.
De chaos werd compleet doordat mijn computer de klok een uur had teruggezet zonder mij daarvan op de hoogte te stellen. Vroeger kreeg je nog een waarschuwing: de wintertijd is ingegaan, wilt u dat we de tijd aanpassen? Maar windows is eurocentrischer geworden en denkt je gelukkig te maken door het denken voor jou te doen. Ik word zelden gelukkig van mensen die voor mij willen denken. Maar computers die dat doen, gooien alles wel helemaal in het honderd.
Ik kwam dus een uur te laat voor mijn laatste lunchconcert, kon nog net het laatste nummer meepikken van de bigband waar Mageshen die morgen een hilarische imitatie van had gegeven. ‘White man’s jazz. Ooooh, look, we do a syncopation.’ Ook hier is bigbandmuziek echte VVD-muziek.
‘Waar was je?’ vroeg hij, ‘het was hartstikke leuk.’ ‘Wintertijd in Europa’ kreunde ik. ‘Klotewindows.’ We gingen saampjes op de stoep voor Howard College een biryani eten.
Ik had plotseling een uur minder over, maar gelukkig beginnen de dagen flink te lengen, dus ik kon tot half 6 in het zwembad liggen en meer dan 2 kilometer trekken. Koel water, langzame ademhaling, het ritme van mijn slag vinden. Pas toen werd ik weer een beetje rustig. De snoezelige kuikentjes zijn nu uit de kluiten gewassen jonge eenden geworden. Ze zijn er nog steeds alle zeven. En ik heb nog steeds geen vogelgriep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten